**ISANG PANGARAP SA GABI NG GITNANG TAG-ARAW

“Alam mo ba kung paano ang mabuhay sa isang pangarap?”, tanong mo sa akin ng minsang nagpapahinga tayo sa tambayan ng UP AEMS sa CEM. Alas-dos iyon ng hapon at pareho nating pinapatay ang nakakabatong sandali habang nag-hihintay ng susunod nating klase doon sa Humanities Building. Tahimik akong nakikipag-usap kay Dan Brown at ninanamnam ang mga pangyayari sa kuwento niyang Deception Point noon (OO ALAM KO NA HINDI IYON ANG REQUIRED READING NG ARAW NA IYON). Hell week noon kaya busy-busy-han ang mga brods at sisses. Ako kakapasa ko lang ng first draft ng manuscript sa adviser ko. Ewan ko ikaw.

Napatingin ako sa iyo at minasdan ka sa iyong pagkakahiga sa bench at kung paano mo pinaiikot sa daliri mo ang itim na HBW ballpen mong wala na yatang tinta. Paminsan-minsan mong pinapagpag ang paborito mong puting t-shirt na nagsasabing “MACHIX REPUTATION” upang ibsan ang alinsangang dulot ng tag-araw. Napangiti ako at naisip ko “Ayos, proud na proud sa reputasyon niya “.

“Hoy, wag ka ngang magpanggap na naiintindihan mo yan kasi dumudugo na yang ilong mo …” Kulit mo sa akin ng makita mong ibinalik ko ang atensiyon ko kay Dan Brown.
Tumayo ka sa pagkakahiga mo at tumabi sa bench na inuupuan ko. “Tol, minsan ba sumagi sa isip mo na sana isa ka na lang sa character sa mga librong nababasa mo? O kaya sana ikaw na lang ang bida sa mga napapanood mo? “. Tanong mo ulit
“uhm… ako? Ewan… hindi ko napapansin”, mas malabo kong sagot sa tanong mong hindi ko naman alam kong saan nanggaling.

Matagal kang tumahimik. Tumingala sa mga dahon nang brain tree na sumasalag sa init nang araw at itinatago sa atin ang bughaw na langit na kinukumpulan nang mga puting ulap.
Sa totoo lang, wala na kay Dan Brown ang atensiyon ko nun. Iniisip ko kung ano na naman ang katoyoan na pumasok sa ulo mo. Bumuntung hininga ka, sumipol, tumayo, pinulot at ginawang bola ang lahat ng bungang nahulog sa brain tree at nag shoot sa basurahan. Nang mapansin mong tila hindi pa din ako interasado, lumapit ka at sapilitang inagaw ang libro na kunwari na lang na binabasa ko.

“Tol, parang di ka naman sis eh! Kapag ikaw ang nagkwento kahit may ginagawa ako nakikinig ako sa’yo” Tumatawa ka habang itinatago mo sa likod mo ang libro na inaagaw ko pabalik. Naikot na ata natin ang tambayan. Medyo nakuha na din natin ang atensiyon ng mga dumadaan… nakakahiya na kaya bumalik na lang ako sa pagkaka upo.

“Haler! Nang 1st time na mabasted ka at sa sis pa yun na lam kong tinamaan ka talaga sinamahan kaya kitang magbilyar hanggang 1 am kahit na may exam ako ng alas-siyete ng umaga kinabukasan” hirit ko sa’yo. Pabiro mo kung hinampas ng libro sa ulo sabay sabi, “Bakit, na-top notch mo naman yun dahil sa mga tinuro ko ah?”

Napikon ako kahit mahina lang naman ang pagkakahampas mo at nagtanong, “Ano bang problema mo? Thesis? Subject? Adviser mo? Family? Gf? Ano?”

Nakangiti kang bumalik sa bench na hinihigaan mo kanina. Ibang klase ka talaga. Ikaw lang yata ang brod na madami ka chorvahan sa buhay. Muka kang astig at chick boy on the outer pero hard-core sa pagka-Emo sa dami ng dinaramdam. Bukod sa mahilig kang mag star gazing, ano pa nga ba ang mga natuklasan ko sa pagkatao mo ng araw na iyon?

Hindi mo gusto ang takbo ng buhay mo. Ayaw mo sa kurso na kinukuha mo, pero wala kang magawa kasi hindi mo rin naman alam kung ano ang gusto mong kunin. Kung kailan ka graduating, tsaka pa naging puro pasang-awa ang 12 units na nga lang na subject ng sem na iyon. Nang mga huling semesters mo sa college, napapadalas ang pagkuha mo ng final exams, samantalang dati, ang yabang yabang mo dahil bago mag end ang sem wala ka nang ginagawa. Exempted kasi sa mga finals kaya habang ngarag ang karamihan, petiks mode ka na lang (siyempre ako din…NOONG MGA PANAHONG YON LANG DIN)..

Ang thesis mo na dati ay ganado kang mag data gathering dahil sa dami ng chicks na nakikita mo pagbyahe, kinakabahan ka ngayon dahil mukhang ma eextend (for the second time around… rock en roll!) Deadline na ng first draft sa department, yung iyo, natutulog pa yata sa room niyo sa apartment. Kung dati every other day kang mag pa cute sa bata mo pang thesis adviser, ngayon pinagtataguan mo na kasi wala kang maipakita.

Nung first two years mo sa college, Ganado ka pa umuwi weekly para holdapin ang mama mo….(kayo na ang well-off) Ngayon, ni hindi ka na makauwi dahil nagtatanong na sila at di mo masagot kung makakagraduate ka nga. Buti na lang may atm ka na. Ang kaso, nang may ilang buwan ka nang hindi nakakauwi at naubos sa pag-inom sa LB square ang pera mo sa sobrang gimik every Thursday night (minsan everynight pa nung fair) hindi na din sila naghuhulog sa account mo. Gastos sa printing/ink, ang taas ng electric bill ng apartment natin dahil 24 hours ata ang pc at 2 laptop na lagi nakasaksak, , bayad sa rent ng apartment, dami activities/bayarin sa org, may finals ng campus debate, may mind gAEMS, mga org shirts(Medyo kinabahan ako sa part na yon… madadamay ba ang allowance ko sa krisis mo?)

Ayaw mo nang maging chick boy… Gusto mo nang maging seryoso…Ayaw mong maging kagaya ng papa mo na bata ka pa lang ay iniwan na kayo at sumama sa iba at nagka roon ng madaming pamilya… pero wala kang magawa… ipinanganak kang chick magnet, (sabi mo mga)… at masyado kang generous kaya kailangan mong pagbigyan lahat ng magaganda na gustong angkinin ka… (ang kupal mo talaga… alalala ko pa pag pinipilit mo ako maniwala na crush kita ayaw ko lang aminin… hahaha)

Napapagod ka na sa buhay na mayroon ka. Minsan napapansin mo na lang ang sarili mo habang nag de-day dreaming. Kung saan, nabubuhay ka sa kung paano ang ideal na buhay para sa’yo.
Tahimik, Masaya, walang problema sa mga subjects, best thesis na, laude pa, (namputsa!) may matinong gf (matino naman ang mga gf mo nung sem na yun ah) yung tipong pwede na pang matagalan (ah… un naman pala… pde naman lahat sila, ikaw lang ang hindi),ung masarap protektahan, masarap kasama, masarap kausap, parang … di mo na itinuloy… tumingin ka lang sa akin,ngumiti na parang may ibang ibig sabihin…(uhm…sige subukan mo, semplang ka sa akin) matinong relationship with your family members, blah,blah,blah… (brod, ikaw ba talaga yon?)

Ang bottom line, pakiramdam mo nang mga panahon na iyon, hindi mo nararamdaman ang buhay sa mundong ginagalawan mo. Parang kasama ka naming, tumatawa, napunta sa mga body meetings at activities ng org, pumapasok sa klase, gumigimik, umiinom, sumasali sa choral and dance competition, nagpraractice kasama namin, nagbibiro, nagkwekwento….

Pero ang totoo, ang isang parte ng pagkatao mo, kinakausap ang sarili mong sa tingin nya ay mas nakakaunawa. Ang isip at puso mo,nabubuhay sila sa mundo kahalubilo ang mga tao sa lugar at panahong nilikha mo para sa iyo. Doon pakiramdam mo Masaya ka… kasi naroon lahat ng achievements na di mo kayang makuha sa mundong ginagalawan nating lahat.

Pero sa gabi nang isang gitnang tag-araw, nagising kang lumuluha at mayroong di maipaliwanag na lungkot sa puso mo. Mayroon kang hinahanap na di kayang ibigay ng mundong nilikha mo ng lingid sa kaalaman ng lahat. Kahit gaano mo pilitin, hindi ka na makatulog ulit dahil malikot na gumagalaw ang diwa mo… Pilit kang tinatanong kung nasaan at paano makukuha ang mga bagay na di mo maibigay sa sarili mo. Saka mo malalamang hindi ka talaga napasaya ng mga pangarap mo. Dahil wala talaga sila sa mundong ito. Dahil bukod sa’yo, walang ibang nakaka alam ng mga pangyayari sa mundong ginalawan at nilikha mo sa likod ng isipan mo. Pilit mong hinihiling na sana may kakayahan kang dalhin sa mundo ng mga buhay ang mga pagkakataon, pangyayari, mga tao na inakala mong nakasama talaga sa mga panaginip mo. Pilit mong ipinagdarasal na sana ikaw na lang ang tauhan sa movie o sa libro na kagabi lang ay binabasa mo. Naiisip mong sana kaya mo talaga silang hawakan, kausapin,patawanin, mahalin…

Bakit at paano ko nga ba nasasabi ngayon ang lahat ng ito? Dahil ba sa ngayon ko lang nakikita ang sagot at naunawaan ang lahat nang sinabi mo non? Dahil ba minsan, pakiramdam ko, nabubuhay din ako ngayon sa mga pangarap? Hinihiling ko na din ba ang ilan sa mga bagay na noon ay hiniling mong maganap sa buhay mo? Nakakatawa pero sarili kong mga tanong, di ko masagot… sarili kong damdamin, di ko kayang damhin at maunawaan… paano ko pa ito mabibigyan ng kahulugan kung kahit ako ay naguguluhan?

Ang dami nang bagong mukha ngayon sa tambayan…Wala na din ata ang AEMS sa White House H3… ilang ulit nang nalagas at namunga ang brain tree…natapos ko nang basahin ang Deception Point, The Da Vinci Code at ilang ulit ng binalak simulan ang Angels and Demons ni Dan Brown. Natapos nating pareho ang mga theses natin.. Graduate na tayo pareho at nagtratrabaho…

Nabubuhay ka pa din ba sa pangarap? O natutunan mo na bang lasapin ang tamis at pait ng tunay na mundo? Naaalala mo pa ba ako at yung mga trippings natin nung college? Yung budget meal sa Ellens? Eh yung share ko na San Mig Light at Red Horse na madalas ikaw ang tumitira (takang-taka sila di ako nalalasing eh ikaw, mukang adik na)… eh yung pakikipaglaro natin ng hide and seek sa mga UPF kasama ng mga iba pang brods at sisses pag inaabot tayo ng curfew sa tambayan after ng org activities? Hahaha…

Ako naaalala ko pa sila… at siguro nga, kahit di ko napapansin, madalas ko na pala silang buhayin ngayon sa aking mga pangarap. Minsan, may pagka futuristic… madalas dinadala ko daw dun yung mga taong sa pangarap ko lang din nakilala… pero tama ka… may limitasyon ang klase ng kasiyahang kaya nilang ipadama… dadating sa puntong nakakapagod na… yung tipong hindi mo na kayang bigyan ng direksiyon ang mga iniisip mo? Yung tipong hindi ka na natutuwa sa kung paano dumadaloy ang istoryang ikaw lang din ang gumagawa… hanggang pasikip ng pasikip ang mundong kaya mong galawan… hanggang sa hindi mo na kayang huminga…. Yun tipong parang puputok na ang utak mo sa pag-iisip? Pero wala kang ibang mapagsabihan maliban sa sarili mo…. Yun tipong nakakulong ka na lang sa kung ano ang kayang idikta ng diwa mo….Hanggang sa gustuhin mo ng makalaya… Pero paano? Saan ka magsisimula?

Di ko alam kung saan ka nailipad ng mga pangarap mo… Di ko alam kung tuluyan ka na nga bang nakalaya at nakapasok sa magulong sistema ng kalakaran sa mundong ito… Di ko alam kung nakakasabay ka na ba sa agos o natutunan mo na ding gumawa ng sarili mong daan taliwas sa pinupuntahan ng karamihan…

Dalawang taon mula noong pag-uusap nating iyon sa tambayan… Nahuli tayo noon sa klase sa humanities at kamuntik ng di makakuha ng long quiz (akalain mong may long quiz pala?).. di ko na maalala kung nasundan pa ang ganung klase ng pag-uusap natin… Hindi ko na din nasundan pang bilangin kung ilan pa ang mga naging gf’s mo matapos ung 2 na mayron ka nung sem na yun… nawala ang contact natin sa isat’-isa… di ka na madalas sa fs… di ko alam kung may account ka sa multiply…

Patuloy kitang hinahanap sa tunay na mundo at sa daigdig ng mga pangarap…. Baka sakaling naroon ka… Baka sakaling alam mo na kung paano makalaya… Baka sakaling maturuan mo ako kung paano ang tunay na tumawa, magbiro, gumimik, mag-enjoy, mabuhay, magmahal… Baka sakali….Sana dumating ka at gisingin ako sa aking pagkakahimbing sa isang pangarap sa gabi ng gitnang tag-araw….


** THIS IS FICTIONAL... ALTHOUGH THE LOCATIONS WRITTEN HERE DO EXIST, THE WRITER IS JUST ARGUING WITH HER OWN THOUGHTS AND ADDED THE PERSONALITIES OF THE PERSONS SHE MET IN THE PAST AND AT THE TIME THE STORY IS WRITTEN TO MAKE IT APPEAR REAL...

IKAW ANG ALCOHOL AT AKO ANG SUGAT

"Aray!" Medyo nagulat ko pang reaksiyon ng dumampi sa balat ko ang mainit at mahapding sensasyong dala ng bumuhos na likidong laan upang maiwasan ang impeksyon sa nakabukas at sariwang sugat sa aking hintuturo.

"Gagi, wag kang malikot, sandali na lang 'to. Akina ulit kamay mo...blah blah blah" naulinigan ko pang sabi ng pinsan ko habang muli niyang binawi ang hintuturo kong nahiwa ng tatanga-tangang kutsilyo...

Ilang saglit pa ang nagdaan ng muli kong naramdaman ang kirot na tila pumupunit sa himaymay ng aking hintuturo... habang unti-unti ding umaakyat ang kirot, mula sa aking mga ugat patungo sa aking sugatan at di pa naghihilom na puso...

"Aw! Pare inuutusan mo nanaman ako maging emo ah!" narinig kong nagreklamo ang nagsisimula ng malumbay na puso kay bosing na hypothallamus...

" Huwag kang magreklamo at muli kong ipapaalala sa 'yo ang dahilan kung bakit kailangan mong maging emo. " ang punong-puno ng awtoridad na pahayag ng sadistang si hypothallamus..

At parang katulad ng isang sinehan, nagsimula ng itorture ni hypothallamus ang kawawa at sugatang puso. Hanggang unti-unti ay tila isang masayang panaginip na nagsalimbawan sa aking gunita ang mga eksena at pangyayaring dati ay anong tamis at sa tuwina'y hinahangad na sana'y maulit at kung maaari ay wag nang matapos pa...

Ang unang pagkikita na sinundan ng marami pa...

Ang unang dula sa pinilakang tabing na ating pinanood na sinundan ng dalawa pa...kung saan ang bawat iniwang alaala ay higit na nagiging mas mahalaga kaysa sa mga nauna...

Ang unang halik na sinundan ng bagama't babahagya ay tila isang libong pinta na iniukit na sa aking ala-ala...

Ang iyong mga ngiti at mga tingin na kahit sa larawan ko lang titigan ay nakakapag hatid ng di normal na pagtibok ng aking puso...("Namputsa tsong, sabi ko mag-emote di ko sinabing maging corny!"-Hypo bumabanat lang)

At ang marami pang bagay tungkol sa'yo na gaano man kaliit ay kaya kong bigyan nang mga kahulugang higit pa sa bilang ng mga bituin na nakasabog sa kalangitan.

Tunay na ang bawat alalala ay nakapaghatid ng di mapapantayang tuwa hanggang parang isang trahedya, ang mga eksenang pilit na ipinapaskil sa aking memorya ay pabilis ng pabilis na dumadaluhong pabalik sa isang partikular na gabi ng tayo ay nagkita patungo sa mga sandaling kung maaari sana ay nais ko ng burahin sa aking isipan...

Nagsimula ang lahat ng pangamba at kirot noong gabi na alanganin ka ng katagpuin ako... at bago mo pa man ipahiwatig, naramdaman na ng puso ko ang iyong pamamaalam... Di ko na nga inasahang magbabago pa ang takbo ng iyong isip... Kaya kahit sakay na ako noon ng taksi, wala akong inaksayang sandali at bumalik ako sa itinakda mong lugar ng tagpuan... para lamang kahit huli na... kahit hindi na maulit pa, muli kitang makasama... para lang may maibaon ako sa aking alaala...

Pagkatapos nating sabay na kumain, wala kang gaanong imik hanggang sa maihatid mo ako sa tahanang tinutuluyan ko... at marahil habang binabaybay mo ang pauwi sa inyo (daan man patungo sa bahay na tinutuluyan mo o daan siguro na magdadala sa'yo sa uri ng buhay na nararapat lamang na uwian mo), isang text ang natanggap ko galing sa'yo... nagpapaalam at humihingi nang pang-unawang ako mismo sa sarili ko ay may pagdududang may kahandaan ko ng ibigay sa'yo.

Alam kong hindi kita pagmamay-ari sa umpisa pa lang... pero dahil sa kakulangan ng karanasan at marahil ng pang unawa na din na dapat ay taglay na ng isang babaeng nasa hustong gulang, hindi ko naiwasan ang matuliro, mag-isip, masaktan at itatwa sa isip ang posibilidad na sa ilang panahon pa, ilang sandali na lang, sa mga darating at mabibilang na pagkikita....ganun kabilis... sa isang saglit... maaari ka ng lumisan at bumalik sa kung saan ka nararapat...

Kaya kasabay ng pag-agos ng luha mula sa mga mata ko nang gabing iyon ay ang paghulagpos ng natitirang pag-asang pinanghahawakan ko sa puso ko na marahil, isang araw, matutunan mo din akong mahalin....subalit huli na...huling-huli na....dahil nang gabi ring iyon ay narinig kong pinakawalan na nang pag-asa ang huling hibla ng kanyang hininga...

Mabilis pang umusad ang bawat minuto, mga oras at araw... oo patuloy tayo sa pagsulit sa nauubos nang mga pagkakataon para magkita, bumuo at mag-ipon ng mga ala-alang pareho sana nating nanaisin na balik-balikan sa pagdating ng mga panahon...

Pero ang bawat pagtatagpo, bagaman at may hatid na tuwa, sa pagsapit ng dilim at sa kawalan ng taong personal na mapagsasabihan nito, ay unti-unting naging tila punyal na tumatarak at kumikitil sa bawat himaymay ng aking mga pangarap... bawat ngiti sa aking mga mata sa tuwing tayo ay magkasama ay nagiging mapait na luha sa aking pag-iisa...

Hanngang sa sumapit ang araw na hindi ko maunawaan kung bakit kailangang pang itakdang maganap habang ang puso ko'y patuloy na tumitibok at nabubuhay na lamang sa nakaraan..

Iilang araw lang ang matuling na lumipas pero pakiramdam ko'y habang buhay na ako sa ganoong sitwasyon..Hindi na tayo muling nagkita.... hindi ko na inaksaya ang aking panahon na kausapin ka pa... hindi ko alam kung magbabalik ka pa at kung paano ang magiging sitwasyon ko sa pagbalik mo... saan ako lulugar? may puwang pa nga ba ang katulad ko sa buhay mo? may nakalaan pa ba sa akin na pahina sa libro ng iyong buhay? May titik ka pa bang maaring iugnay sa karakter ko sa iyong libro kahit na para sa salitang "kaibigan" lamang?

Lumipas pa ang mga araw.. muli kang nagbalik...habang ako ay tila naipako na sa nakaraan at sa pait na siya na lamang nagpapatibok sa king puso...

Heto ka, nagbabalik at kinakausap ako na parang walang nangyari...

Heto ka, punong -puno ng kasiglahan habang ako ay naiwang walang alam sa kung ano ang nangyari sa pagitan ng iyong paglisan at muling pagbabalik...

Heto ka nag-aalok ng pagkakaibigang bukal sa iyong loob habang kay hirap tanggapin sa aking panig na hanggang doon lang ang lahat at wala na akong dapat na ipilit pa...

Heto ka at pilit na sinasamahan ako dahil hangad mo lang na mapabuti ako...

Heto ka dahil nais mo lang na matulungan akong matanggap ang aking naging pagkatalo at samahan akong umusad ng may positibong pananaw sa ating pagiging magkaibigan...

Heto ka, katulad ng alcohol ay hangad lamang mapigilan ang impeksyong maaring ihatid ng takot, insekyuridad, at kawalan ng pagtitiwala dahil sa aking nasugatang damdamin at pagkatao...

Oo.. Ikaw ang alcohol at hindi mo sinasadyang lumapit at ibuhos sa akin ang iyong pag-aaalala sa ngalan ng ating pagiging magkaibigan...

At dahil ako ang sugat, ang bawat kabutihang ipinapakita mo bilang "isang kaibigan na lang" ay laging maghahatid sa akin nang nakapamimilipit na kirot..

"Ayan bru, tapos na.." agaw ng pinsan kong tila nakakalokong nakangiti at nakatunghay sa luhaan kong pisngi.. "Parang hiwa lang ng kutsilyo iniiyakan pa... " pahabol kantiyaw pa ng impakta...

"Adik... ikaw kaya ang buhusan ko ng alcohol habang sariwa pa ang sugat mo?" asik ko sa kanya habang hindi malaman kung saan at paano itatago ang pagkapahiya..

"Don't you worry couz, in time, your wound will heal... at kahit isang bote pa ng alcohol ang ubusin mo dyan, it won't hurt anymore..."

Napangiti ako sa tinuran niya... tama...darating ang panahon, maghihilom din ako at magiging isang pilat.. at pag nangyari yun, buong pagkatao mo man ang ibuhos mo sa akin bilang isang kaibigan, hindi man natin pareho maitatwa na minsan, minahal din kita ng higit pa roon(dahil ako nga ay naging pilat...ang panget ata pakinggan), hinding hindi na ako masasaktan ng mga pag-aalala mo...

At pag sumapit ang panahong iyon, buong lugod ko ng matatanggap sa puso ko na hanggang matalik na magkaibigan na lang talaga tayo....

(Huwag ka sanang magsawang bumuhos sa akin...titiisin ko ang kirot hanggang mapapanghawakan ko pa din ang bagong pag-asa na nariyan ka pa rin bilang isang kaibigan kapag ako'y isa ng ganap na pilat)..

searching for solace

I don’t quite know if the heat of the scorching sun has something to do with what I am feeling. And how can I possibly tell when what I am feeling is not even clear to me. Funny…weird…pathetic… Whatever!

Or is it this nostalgia again that keeps on bothering me… was it the dream I had last night that had this effect on me?

These past few days, I had been constantly dreaming of talking to someone whose identity is left strange to me. For how can I know him when I can’t even remember who he was or what we talked about the moment I woke up?

Sometimes, we are together in a group of people, other times there were just the two of us talking alone. Sometimes we are just sitting on a cool shade while listening on the rustling leaves playing with the wind. Sometimes I find ourselves just sitting on a huge rock while paying attention to the laughter made by the river running against some volcanic molten rock. Still there were times we are sitting in a busy corner of a city street, mumbling with the horning and raging engines of the cars. At times we were standing on the highest building and just throwing our gaze and tracing along the horizon that sets the starry heavens apart from the blinking city lights.

There were moments I feel he was years older than me. Sometimes I woke up and had an eccentric feeling of being protected and cared of. As if I’d been through a difficult battle and my body was crashed, wounded and badly hurt with flesh torn and swollen. But then somebody came to protect me while he himself has difficulty finding his way through the wild with his body being our only shield from the spears of life. There in the wilderness he would hide me in a place not known to the selfish world…where there are a lot of people just like him, willing to protect and look after my injured and confused soul.

Other times I feel like I am talking to a younger brother or someone about my age who is weeping, searching, and unprotected. I felt his tears running down my shoulder as he was crying for mere understanding and affection. I felt so weak and unworthy because I can feel his pain, but wasn’t able to calm him for I find myself exactly in a situation just like his.

How can I give him comfort when I cannot even wipe the tears flowing from my own eyes? How can I share a piece of what I am when I, too is incomplete? How will I be able to protect, when I myself needs security from someone?

The latter inexplicably sad dreams were the kind that I am more recently dreaming of. Those were the dreams that can drain my energy and can make me restless all through the day. It is what makes me long for someone to shelter me from getting hurt and be able to provide shield for other people too. It’s the kind of dream that makes my soul reminded of the solace it had long been asking from the world.

I closed my eyes trying to grasp the trace of the man’s silhouette from my last night’s dream… but he is already gone. Ironically though, when I opened my eyes, I can still feel the pinch of pain he left embedded deep within me…empty, longing, and lost….

working with a workaholic and unlimited boss

Stop pushing me to my limit.... do not try to transform me into someone I can never be. Do not try to compare me to who you are and to what you can do... We are not the same...and I love the way I am...

Has it occurred to you that maybe, the God whom you have so much faith with, had other plans for me? Did you ever come to the point of thinking that maybe, I wasn't designed to be 'exactly' the way you are, or to be exactly the way you want me to be? God has plans for all of us…My life is designed differently from yours. Why not just leave everything in His hands?

I do appreciate the reason why you are doing all that. I appreciate how you want to see more of me. You said you want to develop and discover my hidden talents... and I’d like to thank you for that. But do not fail to consider my opinions... do not disregard my feelings...

I am a human, not a machine. Not a computer that you just can program and ask to do everything that you want me to do. I have emotions... I have limitations... I can get tired... See how different we are?

You believe you are unlimited… are you God? You believe you can do everything… can you turn water into wine?

I know you’ll say you can--through your faith… and blah blah blah so your lecture goes, with me ending up like a pagan as if I do not believe in the existence of God.

I have my own faith to live by… my own religion and beliefs to follow. I don’t pray as often as you do, but I do believe in God… and I do talk to him too… I do pray… I do not read the Bible everyday (now)…but i do read it... and when i do, i try not to just rely on my own understandings.. when i do, i don't act like i already know everything and i don't treat anyone who are reading more seldom than i do as a lesser person.

The one story that always comes to my mind when I think of the bible is how Jesus prayed in the garden of Gethsemane? (I told you I am not good in memorizing names and verses). He is in doubt if he should really die in the cross (as his life was designed to end that way) to be able to redeem the world of its sin…(anyway) And so I thought, if that was God’s plan, then the ‘killer’ was also designed to ‘kill’ the Son of God so that the prophecy would come true. Their lives are designed differently.

And so do our lives. You are meant to be my senior and I am your junior. Because things won’t work properly if we are design to do the same and be a replica of each other.

If that’s the case, I’ll be bossing around you too. I’ll be asking you to go home after 5 or 6 and not to bother me anymore about work beyond that time (esp. at 12 midnight) ...and to not rush everything driving people around you nuts. I would ask you to get more than 4 hrs of sleep daily so as not to disturb others in their sleep. I would ask you to try to do what the people under you are doing and let us see how much you can do in a day. I’ll be asking you not to boast how many who had worked under you went to the bathroom in the middle of your conversation just to cry and let everything they are feeling out. Because I don’t think that’s something you have to boast about.

I’ve talked to some of them and still others (working around you) reluctantly tell their opinions about you. And yes, you are right; they are all saying that their lives are much better now. Do you care to know why? It’s because you are not around anymore. They can handle pressure and stress now because they are living a worry-free life. It’s because they do not have a workaholic, unlimited boss to tell them to rush things and do everything in one day. (They were just riding along you when you are around, are you even aware of that?)

I’m tired… I am not God… I am just here to follow His will… not to do everything that only He alone, can do. I don’t want to worry myself about the things that I don’t have any business about. I have faith in Him more than you think I have. And I am leaving everything in His hands.

Call it mediocrity, but I want to remain myself…And i'd rather be myself than be the boss that you are... because I love the people around me and I don’t want them to lose their sanity... If I would change, it would be a process that would happen in His time…it will be only because of God’s will and intervention… not of anyone else…